Beste Redgy,
Jij kent iets van honden en dat zullen we
geweten hebben. Luister wat mij is overkomen.
Mijn buurman heeft een hond. Ik noem hem
Loebas. Loebas is een vrij agressief beest. Als ik in de tuin verschijn komt
hij luid blaffend aangerend en neemt een vrij dreigende houding aan alsof ie
wil zeggen : “jou lust ik rauw”.
Nu heb jij mij ooit verteld dat je een hond
die niet doet wat jij wil, compleet moet negeren. Zo gezegd, zo gedaan. Dat is
nu al maanden dat ik doe alsof Loebas niet bestaat. Hoe luider hij blaft en hoe
meer hij mij bedreigt, hoe minder aandacht ik voor hem heb. Ik doe alsof hij
lucht is.
M’n nieuwe aanpak was lange tijd niet echt
succesvol maar toen deed zich het mirakel voor. Ik was in de tuin gesukkeld om
wat te knoeien en dacht in de verste verte niet aan Loebas. Tot hij plots op
kousenvoeten kwam aangesloft. Geen geblaf, geen gedreig, wel poeslief. Hij bleef
mij aanstaren met hangende schouders als om te zeggen : “en nu?”.
Ik was volledig van de kaart en wist niet
hoe ik op de nieuwe Loebas moest reageren. Ik zweeg. Maar toen Loebas er zowaar
bij ging zitten en geïnteresseerd bleef kijken naar mijn doen en laten, ben ik
maar een gesprek gestart. Hij zei niet veel maar we verstonden elkaar.
Nu dreigt dit miraculeuze verhaal nog een
staartje te krijgen. Ik heb Loebas sindsdien niet meer gezien. Zou het kunnen?
Dat hij het voelde aankomen? Dat hij afscheid kwam nemen? Dieren zijn
namelijk erg slimme mensen. Dat zou betekenen dat onze eerste ontmoeting meteen
ook onze laatste is geweest. Dat zou past triest zijn. Ik hou je op
de hoogte.
Tot horens
Serge