Hoi Yves,
Dat was me nogal een
spektakel daar in Roeselare ! Maar na zo’n zware Tour de France kan dat wel
eens deugd doen zeker, een keer het kieken uithangen. Nou ja, het kieken
uithangen. Jullie rijden toch zo’n 100 km over een rondje van slechts 2
kilometer. Plezant is misschien anders.
Nu iets anders Yves.
Voor de rit hadden wij onze opwachting gemaakt aan de parking waar jullie konden parkeren en omkleden
voor de zogenaamde wedstrijd. Wij hebben jou dus ook zien toekomen, vriendelijk
als altijd.
Nu heeft het geen
haar gescheeld of ik had jou – net als die agent deed met Froome – van je fiets
gesleurd.
Aan de uitgang van
de parking stond namelijk een klein manneke dat zijn wielerboekske mee had met jouw
foto. Hij was fan, zoveel was duidelijk, en controleerde wel honderd keer of
hij de juiste bladzijde had waar jij zou handtekenen. Het ventje blonk in zijn
vel maar tegelijk was het bloednerveus. Want hij wou Yves Lampaert - zijn held
- zien en voelen.
Ik had met het
manneke te doen en dacht, hier wordt een carrière gemaakt of gekraakt. Maar
Lampaert zal dat boekske van dat ventje tekenen … al moet ik hem eigenhandig
van zijn fiets trekken.
Gelukkig is enige
agressieve ingreep van mijnentwege niet nodig geweest. Toen jij kwam aangereden
heb ik een gangetje vrijgemaakt waar het ventje netjes door kon. Het liep recht
in jouw armen en je hebt met volle overgave je handtekening gezet. Onnodig uit
te leggen welke blijdschap zich daar toen tentoon heeft gespreid.
Wist je dat Yves ?
Welke impact jullie hebben op kinderen ? Wat jullie teweegbrengen in de harten
van kinderen ? Die hopen misschien ooit wielrenner te worden ? Ik durf te hopen
van wel.
En nogmaals dank.
Serge